After party

De after party, een heel belangrijk onderdeel van de concerten die we met de harmonie geven. Daarbij gaat het niet om even een drankje doen, nee, we gaan naar een restaurant en er wordt gegeten en gedronken. Veel gegeten en gedronken.

Twee keer per jaar hebben we een groot concert in het Seongnam Arts Center (een cultureel centrum met 3 grote concertzalen in onze stad). Vorig weekend hadden we ons voorjaarsconcert. En dus, na het concert, om 19.30 togen we met z'n allen naar een restaurant in de buurt. We gaan elke keer naar dit restaurant. Ik knijp 'em dan al een beetje want het eten dat we daar krijgen is Sundae: bloedworst in soep in een pruttelende pan op tafel - ik heb het geproefd, ik vind het niet lekker. Maar mijn muziekcollega's vertelden dat het menu veranderd is, het is nu een visrestaurant. Nou belooft dat voor mij nog niet heel veel goeds, want ik hou wel van vis, maar schaal-en schelpdieren is niet mijn ding. En dat is toch wat het vaak is bij een visrestaurant.

En ja hoor, toen wij aan lange tafels zaten kwamen de schalen met eten eraan. De kooktoestellen stonden al op tafel. De enorme schalen die erop gezet werden om te pruttelen en verder te koken zagen er mooi uit. Bovenop elke schaal lag een enorme inktvis, de tentakels gedrapeerd in de schaal, het lijf en hoofd er trots bovenuit stekend. Om de inktvis heen, in de soep, lagen ontelbare schelpen. Het zag er prachtig uit, maar...

Gelukkig hebben ze in dit restaurant ook Mandu, een soort loempia's. Hoe ik ook mijn best deed om mijn muziek-collega's te overtuigen dat de bijgerechten voor mij prima waren, er werden toch mandu voor mij besteld. Het duurde een tijdje voor ze klaar waren. Het halve orkest raakte er gestresst door, want wat ik moest ik toch eten? Dus zijn er heel veel mensen naar de balie gelopen om te vragen waar de mandu bleven. En de arme serveerster, elke keer als ze in de buurt kwam werd haar gevraagd waarom die mandu voor mij toch nog niet klaar waren.

Niet alleen de octopus-soep was voor ons, we kregen ook grote schalen met gedroogde vis in een pittige saus. Best lekker, alleen wel heel spicy. Op een gegeven moment begon de man die naast me zat met zijn stokjes in de kop van de vis te porren. Het oog moest eruit, dat is DE delicatesse van de vis. Toen hij het oog eindelijk had bood hij hem mij aan. Daar heb ik maar vriendelijk voor bedankt. Ik hoefde maar een keer te zeggen 'neem jij hem maar', of hij had het oog al in zijn mond en genoot er overduidelijk van. Zou toch zonde zijn als ik het met lange tanden opgegeten had terwijl hij het zo heerlijk vindt!

Op een gegeven moment kwam de voorzitter aan mij vragen of het voor mij goed was. Moest er voor mij geen rijst moest komen? Nee hoor, er hoeft geen rijst besteld te worden. Om mij heen werd er heftig geknikt door mijn tafelgenoten, zij wilden wel die rijst. Ok, rijst graag. Binnen 5 minuten werd er een schaal gebracht met rijst met zeewierreepjes en oranje balletjes er boven op. Die balletjes bleken visseneitjes te zijn. Bij de schaal zat ook een plastic handschoen. Mijn buurman nam de taak op zich om de rijst te mengen. Dus hop, handschoen aan en mengen maar. Toen het goed gemengd was maakte hij er heel behendig met 1 hand balletjes van. Hij vroeg me of ik wilde proeven. Ik zei ja hoor, en voor ik het wist had hij zo'n balletje in mijn mond gepropt. De Koreanen kunnen heel goed veel eten in een keer in hun mond stoppen, dat is voor mij toch wat lastiger. Dus het viel niet mee om dat balletje op een fatsoenlijke manier te eten. Lekker was het wel!

Halverwege het eten kwam een ober langs met een papier met 4 cijfers erop. Het waren de laatste 4 cijfers van mijn nummerbord. Mijn auto stond in de weg. Ik wilde al opstaan om mijn auto even te verplaatsen, maar nee, het was de bedoeling dat ik mijn autosleutels aan hem gaf, hij zou mijn auto wel even weg zetten. Ok, neem mijn sleutels maar mee. Na een kwartiertje kreeg ik mijn sleutels keurig weer terug (hij had ondertussen nog even wat tafels bediend). Het was even zoeken waar mijn auto stond toen ik naar huis ging, stond op een hele andere plek.

Dit zijn voor mij de avonden waar ik heel veel leer over de Koreaanse cultuur. Hoe gaan de mensen met elkaar om, hoe is de etiquette, wat zijn de gebruiken, hoe (en wat) eten ze? Erg leuk! En hoewel ik steeds meer van de Koreanen begrijp, het proosten blijft moeilijk. De regel is 'eerst proosten, dan een slok'. Op de een of andere manier ben ik altijd te laat met proosten. Soms komt het vanuit het niets. Ik voel het gewoon niet aankomen. Gelukkig komen er nog wel wat concerten aan, kan ik nog oefenen!