Koreaanse efficientie
Door: Erna Lemmen
Blijf op de hoogte en volg Erna
15 Januari 2015 | Zuid-Korea, Seoel
Regelmatig vraag ik me af ‘Wat doen al die mensen hier toch? Dat kan toch ook met minder mensen? Of op een andere manier?’
Afgelopen maandag heb ik weer een staaltje van de Koreaanse manier van werken beleefd. Samen met een vriendin ga ik vrijwilligerswerk doen in een weeshuis. Ik kijk er naar uit, maar ik verwacht ook wel dat het soms best moeilijk gaat zijn, het zijn kinderen die wachten op adoptie. Om daar te kunnen werken moeten we een longfoto laten maken, om uit te sluiten dat we tbc hebben.
Op naar het ziekenhuis. De coordinator van het weeshuis had ons een groot ziekenhuis aanbevolen dus daar zijn we naar toe gegaan. Bij de informatiebalie gevraagd waar we een longfoto kunnen maken. Doorverwezen naar de x-ray.
Bij de x-ray balie werd ons verteld dat we eerst naar de visumdienst van het ziekenhuis moesten. De aardige mevrouw liep een stukje met ons mee om de weg te wijzen.
De dame van de visumdienst sprak geen Engels, maar gelukkig zat er een behulpzame meneer bij het bureau ernaast die voor ons vertaalde. Nee, we moesten niet bij de visumdienst zijn maar naar de huisartsenafdeling.
Bij de huisartsendienst was een hele aardige assistente die goed Engels sprak. Ze vertelde dat we ons eerst in het ziekenhuis moesten registreren.
Op naar een enorme rij balies bij de ingang, waar zij onze registratie heeft geregeld.
Terug naar de huisarts, een gesprek met de dokter. Die vond het wel gezellig, twee buitenlandse dames waar niks mee aan de hand is. Hij overschreed ruim z’n 3 minuten (!) per patient.
Voordat we de foto konden laten maken moesten we weer naar de registratiebalies. Dat bleken ook betaal-balies te zijn.
Nadat we betaald hadden konden we met het bewijs van betaling naar de x-ray afdeling.
Met een nummertje in de hand wachten tot we aan de beurt waren. De foto was snel gemaakt. Drie kleedhokjes aan de rechterkant van de ruimte, rontgenapparaat aan de linkerkant. Uitkleden, ziekenhuishesje aan, voor het apparaat staan, foto maken en weer aankleden.
Weer naar de assistente van de huisarts. Ze vertelde dat we over een uurtje terug konden komen voor de uitslag.
Wij naar de koffiecorner. De balie was een meter of 4 lang. Links een kleine vitrine met sandwiches en muffins enzo. Daarnaast de plek waar je kunt bestellen, dan weer een vitrine met lekkers, en aan het eind de plek waar je je bestelling af kunt halen. Hier waren 6 mensen aan het werk! Van die 6 stonden 2 aan de zijkant van de balie, de andere 4 liepen elkaar duidelijk in de weg. Ook al zien we dit vaak, het blijft me verbazen. Met mijn Hollandse geest denk ik dat dit ook best met 2 mensen kan.
Terug naar de assistente. Allebei zijn we goedgekeurd. We hebben natuurlijk een bewijs hiervan nodig. Daarvoor moesten we eerst weer naar de vele registratie/betaalbalies. Het printje van ons dossier kost 240 won – 19 cent.
Met het bewijs van betaling konden we naar een andere rij balies. Weer een nummertje trekken en even wachten, en we kregen het papier waarop stond dat er geen afwijkingen in onze longen zitten.
Wat heeft dit gekost? 22 euro voor het gesprek met de huisarts, 25 euro voor de foto, 19 cent voor de print en 3 uur in het ziekenhuis. Wat heeft het opgeleverd? Een stapel papieren en rekeningen, de wetenschap dat m’n longen in orde zijn, het visitekaartje van de hele aardige assistente met de verzekering dat we haar altijd mogen bellen als er iets is, en een bijzondere en leuke ervaring. Nu maar hopen dat dit mijn eerste en enige ervaring met Koreaanse ziekenhuizen is!
Afgelopen maandag heb ik weer een staaltje van de Koreaanse manier van werken beleefd. Samen met een vriendin ga ik vrijwilligerswerk doen in een weeshuis. Ik kijk er naar uit, maar ik verwacht ook wel dat het soms best moeilijk gaat zijn, het zijn kinderen die wachten op adoptie. Om daar te kunnen werken moeten we een longfoto laten maken, om uit te sluiten dat we tbc hebben.
Op naar het ziekenhuis. De coordinator van het weeshuis had ons een groot ziekenhuis aanbevolen dus daar zijn we naar toe gegaan. Bij de informatiebalie gevraagd waar we een longfoto kunnen maken. Doorverwezen naar de x-ray.
Bij de x-ray balie werd ons verteld dat we eerst naar de visumdienst van het ziekenhuis moesten. De aardige mevrouw liep een stukje met ons mee om de weg te wijzen.
De dame van de visumdienst sprak geen Engels, maar gelukkig zat er een behulpzame meneer bij het bureau ernaast die voor ons vertaalde. Nee, we moesten niet bij de visumdienst zijn maar naar de huisartsenafdeling.
Bij de huisartsendienst was een hele aardige assistente die goed Engels sprak. Ze vertelde dat we ons eerst in het ziekenhuis moesten registreren.
Op naar een enorme rij balies bij de ingang, waar zij onze registratie heeft geregeld.
Terug naar de huisarts, een gesprek met de dokter. Die vond het wel gezellig, twee buitenlandse dames waar niks mee aan de hand is. Hij overschreed ruim z’n 3 minuten (!) per patient.
Voordat we de foto konden laten maken moesten we weer naar de registratiebalies. Dat bleken ook betaal-balies te zijn.
Nadat we betaald hadden konden we met het bewijs van betaling naar de x-ray afdeling.
Met een nummertje in de hand wachten tot we aan de beurt waren. De foto was snel gemaakt. Drie kleedhokjes aan de rechterkant van de ruimte, rontgenapparaat aan de linkerkant. Uitkleden, ziekenhuishesje aan, voor het apparaat staan, foto maken en weer aankleden.
Weer naar de assistente van de huisarts. Ze vertelde dat we over een uurtje terug konden komen voor de uitslag.
Wij naar de koffiecorner. De balie was een meter of 4 lang. Links een kleine vitrine met sandwiches en muffins enzo. Daarnaast de plek waar je kunt bestellen, dan weer een vitrine met lekkers, en aan het eind de plek waar je je bestelling af kunt halen. Hier waren 6 mensen aan het werk! Van die 6 stonden 2 aan de zijkant van de balie, de andere 4 liepen elkaar duidelijk in de weg. Ook al zien we dit vaak, het blijft me verbazen. Met mijn Hollandse geest denk ik dat dit ook best met 2 mensen kan.
Terug naar de assistente. Allebei zijn we goedgekeurd. We hebben natuurlijk een bewijs hiervan nodig. Daarvoor moesten we eerst weer naar de vele registratie/betaalbalies. Het printje van ons dossier kost 240 won – 19 cent.
Met het bewijs van betaling konden we naar een andere rij balies. Weer een nummertje trekken en even wachten, en we kregen het papier waarop stond dat er geen afwijkingen in onze longen zitten.
Wat heeft dit gekost? 22 euro voor het gesprek met de huisarts, 25 euro voor de foto, 19 cent voor de print en 3 uur in het ziekenhuis. Wat heeft het opgeleverd? Een stapel papieren en rekeningen, de wetenschap dat m’n longen in orde zijn, het visitekaartje van de hele aardige assistente met de verzekering dat we haar altijd mogen bellen als er iets is, en een bijzondere en leuke ervaring. Nu maar hopen dat dit mijn eerste en enige ervaring met Koreaanse ziekenhuizen is!
-
15 Januari 2015 - 09:39
Gerie Mellema:
Wat weer een prachtig verhaal, en wat heb je weer een geduld nodig veel succes met je vrijwilligers werk
Gr. Gerie -
15 Januari 2015 - 14:50
Zwaantje Bossen.:
tja,Korea blijft een uitdaging.
-
18 Januari 2015 - 18:55
Dicky Diekman:
Ja Erna, voor ons is dit heel herkenbaar in de Aziatische landen. Door de lage lonen kost arbeid weinig, soms zelfs niets, alleen een fooi. Het voordeel is wel dat veel mensen werken (bezig zijn). Het is een kwestie van een lange inhaalslag ten opzichte van ons. Succes met jouw activiteiten.
Groetjes Dicky -
31 Januari 2015 - 09:56
Gabry:
Mooi voor het souvenir boek en op de foto te zien ziet het wel schoon uit. Dat kon ik van het ziekenhuis in India niet zeggen.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
