IJsvissen

Thermoleggings, skibroeken, dikke truien, handschoenen, mutsen, sjaals, snowboots…. wij waren er klaar voor. Op naar het Cheongpyeong Sledding & Icefish festival. Er zijn veel ijsvis-festivals, wij wilden dat wel eens meemaken.

Het festivalterrein was duidelijk te vinden, allemaal vlaggetjes boven de rivier en veel mensen die de weg stonden te wijzen. Het zag er gezellig uit. Het duurde even voordat, met handen en voeten communicerend (ons Koreaans gaat maar minimaal vooruit, het is echt heel moeilijk), we door hadden hoe het werkt. De meiden mochten gratis het ijs op, wij moesten een toegangskaartje kopen. We kregen een soort van skipas aan onze jas en twee plastic zakjes om de gevangen forel in te kunnen doen.

Zonder hengel wordt het natuurlijk niks. Geen probleem, er was een kraam waar je hengeltjes, krukjes, ijsschepjes, bakjes en handschoenen kon kopen. Met twee hengeltjes waar al aas aan zat en een ijsschepje gingen we het ijs op. Er waren overal gaten gemaakt, we vonden twee plekjes in de zon. Gelukkig maar, want het beetje zonnewarmte hadden we wel nodig. Het was koud, heel erg koud. Min 8, maar de gevoelstemperatuur lag veel lager.

De Koreanen leken niet veel last te hebben van de kou. IJsvissen blijkt een echt gezinsuitje te zijn. Picknickkleden op het ijs, thermoskannen met thee en veel eten mee en tijdens het vissen lekker kletsen op het ijs.
Bijten wilden de forellen niet. Niet bij ons, maar ook niet bij de Koreanen. We zagen niemand forellen uit het ijs halen. Er liep een meneer van de organisatie rond, hij had ons al uitgelegd hoe we de hengel moesten bewegen. Zachtjes laten dansen, dat zou de truc zijn. Maar na 20 minuten helemaal niks. De meneer van de organisatie kreeg een beetje medelijden met ons. Hij haalde een potje visvoer uit z’n zak en strooide wat in onze gaten. Maar nee hoor, geen forel.

Na een tijdje haalde de meneer van de organisatie uit een gat een oranje net tevoorschijn waar een aantal forellen in zaten. Hij schoof er eentje over het ijs onze kant op. Die was voor ons! Anouk liep met een zakje naar hem toe en kwam met drie forellen in de zak terug. We voelden ons een beetje bezwaard, eentje was ook al prima geweest.

Het was toch echt wel koud, dus na een tijdje gaven we het op. Helaas niks zelf gevangen. Met veel ‘dank je wel’s, ‘tot ziens’ en buigingen/knikjes liepen we het ijs af. Bij de uitgang van de visvijver stond een meneer die de kaartjes controleerde. Hij pakte Lisanne de hengel uit haar handen, gaf die aan Bart en stuurde Lisanne resoluut weer terug. Ook ik moest met haar mee, geen discussie mogelijk. Toen we zagen wat hij bedoelde moesten we erg lachen. Er stond een vrachtauto met daarop 6 grote watertonnen met forellen er in. De vijver was leeg gevist, er werd een nieuwe lading forellen gebracht. En wij moesten en zouden er eentje krijgen. De toegangskaartjesmeneer heeft er persoonlijk op toegezien dat we nog een forel kregen.

In een van de tenten naast de rivier stonden bbq’s waar je je forel kunt grillen, kooltjes kun je kopen. We waren toch niet zo goed voorbereid als we dachten. Geen picknickkleed, geen thermoskan met warm drinken, geen borden en stokjes om te bbq-en. Volgend jaar beter. Dan thuis de vis klaarmaken. We maakten wel indruk toen we naar de auto liepen. Veel bewonderende kreten en duimen omhoog. Die buitenlanders die even met 4 forellen van het ijs komen!

Thuis begon de volgende uitdaging, we hadden nog nooit een vis schoongemaakt. Bart heeft eerst maar eens wat youtube filmpjes bestudeerd. Aan de slag, het ging hem heel goed af. We hebben heerlijk gegeten, verse forel uit de oven. Het was een hele leuke en bijzondere ervaring, die we niet snel zullen vergeten.

IJsvissen, we hadden geluk en kwamen met 4 forellen thuis. Geen woord van gelogen...