In dubio

We proberen ons zoveel mogelijk onder te dompelen in de Koreaanse cultuur. Bart heeft er op zijn werk in veel opzichten mee te maken. De meiden leren een beetje Koreaans op school. Bart en ik zijn begonnen met Koreaanse les. En ik ben elke woensdag op een Koreaanse school waar ik de kinderen in het Engels voorlees, en ook mee mag lunchen. De kokkin van de school kookt heerlijk, ik eet de lekkerste Koreaanse dingen. Ook bij de harmonie leer ik heel veel over de Koreanen en hun gebruiken.

Soms levert dat lastige maar interessante situaties op.....

Afgelopen zaterdag had ik met de harmonie een concert tijdens een festival. In een prachtige zaal, het Sejong Arts Center in Seoul. De grootste concertzaal van Korea, met 3000 plaatsen. Heel bijzonder dat wij daar mochten spelen! Mijn collega-muzikanten waren best zenuwachtig, ik kon wel merken dat het ook voor hun een hele bijzondere zaal was om te spelen. Het concert ging goed, we hebben lekker gespeeld. Ik had van te voren gepolst wat na afloop zou gebeuren. Gaat iedereen naar huis? Blijven we gezamenlijk, gaan we iets doen? Het antwoord was niet heel duidelijk, maar ik begreep dat het de bedoeling was om te blijven en naar de orkesten te luisteren die na ons zouden spelen.

We waren klaar, instrumenten ingepakt, opgeluchte stemming. Een aantal muzikanten ging weg. Ik wilde Bart en de meiden even dag zeggen, zij zouden naar huis gaan. De meiden waren heel enthousiast, vonden het erg leuk. Vooral het stuk met de 4 traditionele Koreaanse drummers / slagwerkers had indruk gemaakt. Toen kwam mijn trompet-buurman er aan (hij praat wat Engels). 'Ga jij maar naar huis, met je familie.' Ik, stellig: 'ik kan wel blijven, geen probleem, mijn man en kinderen gaan naar huis, maar ik wil wel blijven.' Hij, nog stelliger: 'Nee, jij moet met je familie naar huis, je hoeft echt niet te blijven.'

Bart en ik keken elkaar aan. Ik stond echt in dubio. Wat moest ik? Het was een aparte situatie. Ik voelde me best wel ongemakkelijk.... Kon ik nou blijven? Hij was wel echt heel duidelijk dat ik niet hoefde te blijven. Ik kreeg het gevoel dat ik naar huis moest. Mocht ik niet blijven? Vonden ze het vervelend als ik er bij ben omdat ik geen Koreaans spreek en zij het gevoel hebben dat ze Engels moeten spreken? Dat kan ik me niet voorstellen, ze zijn elke keer heel enthousiast en aardig. Vinden ze de familie belangrijk? Zo belangrijk dat ik niet kan blijven, dat ik tegelijkertijd met Bart en de meiden mee moet? Wat een vragen, en wat een twijfel! Ik ben toch maar mee naar huis gegaan, en niet gebleven, wat ik wel heel graag had gewild.

We raakten er niet over uitgepraat. Dit was nou typisch een situatie waar we de Koreanen niet helemaal begrijpen. Wat is de achterliggende gedachte? Hier hebben we geen grip op...

De uitleg kreeg ik een paar dagen later, tijdens de lunch op mijn Koreaanse school. Aan tafel, in de keuken, in gesprek met mijn Koreaanse vriendin. Ze is Koreaans, maar heeft lang in het buitenland gewoond en staat open voor dit soort vragen van mij kant. Ze begrijpt waar we tegen aan lopen. Fijn om zo'n vriendin te hebben!

De achterliggende gedachte van mijn trompet-collega (en wat in de cultuur ligt) is dat familie heel erg belangrijk is. Deze gedachte komt vanuit het Confucionisme. Het had niks met mij te maken. Maar kun je toch je eigen mening, je eigen visie geven? Had ik kunnen blijven? Jazeker! Ik had drie keer moeten zeggen dat het goed is, dat Bart en de meiden vast naar huis gaan, maar dat ik kan blijven. Drie keer, heel belangrijk om het drie keer aan te geven. Dan is het goed.

We leren elke dag. Niet alleen over de Koreanen en het leven hier en de cultuur. Maar ook over onszelf. Dingen die we niet begrijpen, die ons in dubio doen staan, en hoe we daar mee om gaan. Niet altijd gemakkelijk, soms moeilijk en uitdagend. Maar zeker interessant!