Communicatie

Twee woorden die onze communicatie hier in Korea beschrijven zijn uitdaging en humor. Want het is niet vanzelfsprekend om onze dingen te regelen en gedaan te krijgen. Ons Koreaans gaat nog niet verder dan ‘goeiemorgen’ en ‘dank u wel’. En het Engels van de meeste Koreanen is heel beperkt. Maar de mensen zijn wel heel erg behulpzaam, het is bijzonder dat ze zullen helpen waar ze maar kunnen.

Het verhaal om televisie en internet te krijgen:

Een telefoontje op maandag naar de kabelmaatschappij (KT) om televisie en internet in ons appartement te regelen. De man die ik aan de lijn had sprak redelijk Engels, het gesprek verliep dan ook best goed. Totdat ik ons adres moest geven. Hij vroeg eerst naar de provincie. En tja, daar ging het mis. Hoe ik ook mijn best deed, Gyeonggi-do (de naam van de provincie) kreeg ik niet duidelijk gemaakt. Mijn uitspraak was vast niet optimaal... Gelukkig was de meneer van ons relocation bureau er, dus ik kon de telefoon aan hem geven. En daar nam hij het hele gesprek over. Niet alleen gaf hij ons adres door, ook regelde hij een afspraak – die ik weer moest verzetten toen ik de man van het kabelbedrijf weer aan de lijn had omdat de tijd echt niet uit kwam.

Woensdag kwam een installateur van KT om de kabel en het internet te installeren. De beste man belde om 17.10 uur, ‘you home?’ Ja, ik ben thuis, we hebben om 17 uur een afspraak. Toen ik vroeg of hij eraan kwam, kreeg ik een stroom Koreaans te horen. Het leek er op dat hij zou komen. Om 17.30 was er nog niemand, dus ik heb hem gebeld. Hij gaf aan dat hij er ‘in five minutes’ zou zijn. Dat was ook zo. Maar ook face-to-face was de communicatie met hem erg moeilijk. Bij het telefoontje naar KT had ik het basispakket televisie en wifi internet besteld. Toen bleek dat de installateur geen router bij zich had, en dus geen wifi kon installeren werd het ‘gesprek’ lastig. Ik: ‘You have a router for us?’ Hij: ‘Anniyo, no’ met zijn armen gekruist voor zijn borst. Ik: ‘You router’. Hij zijn armen als een kruis voor zijn borst. Ik: ‘You router’ en naar hem wijzen. Hij armen gekruist. Dus uiteindelijk heb ik gezegd dat het zo goed was, we hadden tenslotte internet via een (korte) kabel. Hij ging er opgelucht en met de gebruikelijke buiging vandoor.

Donderdag was ik op school aan het helpen om de rice cakes voor Chuseok uit te delen aan de kinderen en leerkrachten, samen met een aantal andere moeders. Telefoon. Een heel verhaal in het Koreaans, ik verstond KT. Op mijn ‘ik spreek geen Koreaans, spreekt u Engels’ werd gereageerd, maar in het Koreaans. Gelukkig stond er een moeder naast me, een Amerikaanse-Koreaanse. Zij nam de telefoon van me over. En weer werd het hele gesprek overgenomen, en Koreanen zijn nogal lang van stof... De boodschap was ‘de man van KT die vandaag bij jou zou komen kan niet komen, hij is ziek’. Ik was verbaasd, ik heb helemaal gemist dat er donderdag weer iemand zou komen. Mijn mede-moeder heeft uitgelegd dat het zo goed was, dat we zelf wel een router zouden installeren.

Het over-je-praten-en-je-daarbij-volledig-negeren hebben we inmiddels een paar keer meegemaakt. Het is een hele aparte ervaring, niet echt prettig. We moesten een ARC (Alien Registration Card) aanvragen. Daarvoor moesten we bij de visumdienst zijn. Iemand van ErnstYoung ging mee om ons te helpen. Toen we aan de beurt waren mochten we bij de meneer van de visumdienst aan zijn bureau komen zitten. De EY meneer bleef staan. Vervolgens keurde de meneer van de visumdienst ons geen blik waardig, en het hele gesprek over ons en onze aanvraag ging letterlijk over onze hoofden. Bij het ophalen van de ARC twee weken later gebeurde precies hetzelfde.

Ook bij mijn zoektocht naar een mobiele telefoon gebeurde dit negeren. Ik liep een telefoonwinkel binnen om wat informatie te vragen over de abonnementen en de telefoons. De jongen die mij ‘te woord stond’ sprak geen Engels. Zijn drie collega’s ook niet. Maar met z’n vieren hebben ze een kwartier gesproken en gelachten over wat ik zou bedoelen en zou willen. En als je klant voor je neus zit hoef je je daar niks van aan te trekken. Het voelde alsof ze me uitlachten, maar dat zal wel niet. Toen kwamen ze op het idee om hun telefoon als vertaalmachine te gebruiken. Waarop we 10 minuten lang vraag en antwoord in het Koreaans en Engels getypt hebben, en de telefoon over en weer geschoven werd. Met tussendoor natuurlijk druk overleg tussen de telefoon-mensen. Onverrichter zake, maar een hele ervaring rijker...

Over het algemeen zijn de Koreanen heel erg behulpzaam. De bewaker van ons gebouw die voor mij een taxi bestelt, en me een briefje meegeeft met het adres in het Koreaans waar ik heen moet. De mevrouw op het strand die ons met onze moddervoeten van het wadlopen ziet lopen, en ons wijst waar we onze voeten kunnen wassen. De mevrouw die het postkantoor uitloopt als ik naar binnen ga en zich meteen weer omdraait om mee naar binnen te lopen en mij te helpen. Wat uiteindelijk een hele grappige ontmoeting werd. Zij sprak Engels, haar man is Amerikaans vertelde ze. Toen bleek dat we in hetzelfde gebouw wonen werd ze heel enthousiast. En toen bleek dat wij uit Nederland komen was ze helemaal niet meer te houden. Ze sloeg haar hand voor haar mond ‘oh, no, that can’t be true, my husband was born in the Netherlands!’.

Non-verbale communicatie in het Koreaans is erg belangrijk. Bij het groeten hoort een buiging. Lisanne, Anouk en Jasmijn krijgen op school ook les in het Koreaans. Ze hebben geleerd hoe je moet buigen. Handen op je buik ‘nee, bij je navel’, en hoe diep je moet buigen ‘nee, niet zo ver!’ Met de integratie van de meiden komt het wel goed!