Kinderfeestjes

We hebben er inmiddels al een flink aantal meegemaakt, verjaardagsfeestjes van klasgenootjes en vrienden en vriendinnen. Koreaanse, Amerikaanse, Japanse, Chinese, Australische.... heel verschillend maar toch ook weer niet. Wel heel verschillend ten opzichte van de kinderfeestjes in Nederland.

Het begint al met de uitnodiging. Geven we die in Nederland toch echt wel ruim van te voren, hier krijg je die 1 of 2 weken voordat het feestje is. Dus toen wij de uitnodigingen voor de feestjes van de meiden vorig jaar 4 weken van te voren gaven (de Kerstvakantie zat er tussen – klein excuus) kregen we wat verbaasde blikken. Waarom zo ver van te voren? Het blijkt dat de meeste mensen toch wel kunnen, ook al laat je het op het laatste moment weten.

Dan de locatie. We hebben inmiddels al heel wat kids cafes gezien en leren kennen. Knutselcafes, trampolinecafes, kookcafes, ballenbakcafes, speelcafes. Maar ook een speeltuin tussen de appartmentencomplexen blijkt een goede locatie. Thuis? Nee, dat doen alleen die gekke Nederlanders. Ook hier verbazing toen de meiden hun uitnodigingen aan vrienden en vriendinnen gaven. Mensen komen namelijk niet veel bij elkaar over de vloer.

Het publiek – hoezo ‘zoveel kindjes als hoe oud je wordt’? Gewoon de hele klas uitnodigen. Of alle meiden van 2nd grade. En waarom alleen de kinderen, waarom zou je ouders en broertjes en zusjes weer naar huis laten gaan? Nee hoor, die mogen allemaal komen. Er wordt altijd gevraagd hoeveel volwassenen en hoeveel kinderen komen. We hebben zelfs al opa’s en oma’s van feestgangertjes gezien. Zo kan het dus makkelijk gebeuren dat er rond de 40 mensen (of meer) bij het kinderfeestje zijn. Wij deden het niet heel slecht door de meiden hun hele klas uit te laten nodigen, maar de ouders weer weg sturen? Ook al hadden we de ouders voor een borrel uitgenodigd bij het ophalen, toch niet helemaal goed.

Heel belangrijk is het eten. De meeste feestjes beginnen om een uur of 1 ’s middags. Het eerste wat dan gebeurt is eten. De hele tafel komt vol te staan met eten. Pizza, pasta, fried rice, kimbap, salade, fruit – er is altijd veel te veel. En natuurlijk de taart, aan het eind van het feestje. Mooi versierde, maar vooral hele grote taarten.

Cadeaus zijn heel belangrijk voor de Nederlandse feestvarkens, wachten tot ze uitgepakt mogen worden valt niet mee. Daar zijn ze hier heel goed in. De jarige kijkt niet eens naar de cadeaus. Bij binnenkomst worden de cadeaus in een hoek neergezet en thuis pas uitgepakt. Je moet er dus wel voor zorgen dat je (grote, enorm grote) cadeau in een tas zit, met een kaartje of briefje er bij zodat de jarige Job of Jet weet dat het van jou komt.

Eens even kritisch reflecteren: we geven wel wat grotere en duurdere cadeaus in mooie cadeautasjes. We gaan vaker met z’n allen. En we lunchen niet meer uitgebreid van te voren. Bij de kinderfeestjes van de meiden hebben we wel dingen ‘anders’ gedaan. Alleen de kinderen, bij ons thuis, vanaf 3 uur, cadeaus meteen uitgepakt, alleen een aangeklede borrel met wat hapjes voor de ouders en kinderen. Was het erg? Nee, helemaal niet. De meiden vonden het geweldig en de klasgenootjes hebben ook een leuke middag gehad.

Wat we in januari gaan doen? Geen idee nog. De meiden zijn er al druk mee bezig, er wordt regelmatig over gepraat. Als we luisteren naar de lange lijst van namen die opnoemd wordt, kinderen die uitgenodigd moeten worden, gaat het niet lukken om het thuis te doen (wat ik stiekem toch wel het leukste vindt). Misschien moeten we ons aanpassen en een groot feest geven in een kidscafe. Voor alle drie de meiden tegelijk, 2 weken van te voren iedereen uitnodigen en ons voorbereiden op een drukke, lawaaiige maar gezellige middag. We zijn er nog niet uit, er zal nog veel over gesproken worden...