De balans
Door: Erna Lemmen
Blijf op de hoogte en volg Erna
30 Juli 2015 | Zuid-Korea, Seoel
Het is waar wat ze zeggen: time flies when you’re having fun. Een jaar geleden kwamen we in Korea aan, vol verwachtingen, vol enthousiasme en met heel veel zin om dit avontuur te beginnen. Het lijkt alsof we in onze vingers geknipt hebben en een jaar verder zijn....
Het jaar samenvatten in een paar woorden? Onmogelijk. Het voelt alsof we een nieuw leven begonnen zijn. Een nieuw land, een nieuw huis, een nieuwe taal (ik heb geaccepteerd dat ik op peuterniveau blijf ‘praten’ - het is zo moeilijk), een nieuwe school, nieuw eten, nieuwe gebruiken van een nieuwe cultuur, en heel veel nieuwe mensen om ons heen, een nieuw sociaal leven.
Wat hebben we veel gedaan en gezien. Bijna elk weekend zijn we op pad en ontdekken we weer iets nieuws. Een wandeling in de bergen, een tempel, een museum, een markt, een restaurant, picknick in een park. Maar ook een kinderfeestje of een klasse-bbq. Het is erg leuk om een Koreaans (of Amerikaans, Canadees, Chinees, of Japans) kinderfeestje te ervaren. Wij vinden het geweldig om zo veel verschillende nationaliteiten in onze omgeving te hebben. Het is heel leerzaam, voor de meiden maar ook voor ons.
We hebben genoeg uitdagingen gehad, en er zullen zeker weten ook nog veel komen. Al was het alleen maar vanwege de taal. Ik moet wel om mezelf lachen als ik bij de garage ben en wil vragen of ze de lucht in mijn banden kunnen checken (dat is wel nodig als je band leeg loopt...). Met een glimlach en handen en voeten (in dit geval naar de band wijzen, ‘air’ zeggen en blazen) lukt het ook nu weer. Ook weten waar je moet zijn voor iets is een uitdaging. Want is hier een Kwikfit en zo ja waar?
We doen ons best om zoveel mogelijk te integreren. Het is lastig, omdat we de taal niet spreken. Bij de harmonie voel ik me thuis, mijn collega-muzikanten zijn ontzettend aardig. Er is altijd wel iemand die me een berichtje stuurt als er een mededeling in Band (een soort Facebook-groep) gedaan wordt over de repetitie of een concert. Als we voor of na een concert met z’n alleen gaan eten zijn ze bezorgd om me, lust ik het eten wel, is het niet te pittig? En toch, ondanks dat iedereen zo aardig is, voelt het soms heel ongemakkelijk om erbij te zitten en niet aan het gesprek mee te kunnen doen. Ook dat is een uitdaging voor mij, om daarmee om te gaan.
We voelen ons thuis in Korea. We buigen als we iemand gedag zeggen, we geven dingen met onze rechterhand waarbij we onze arm met onze linkerhand ondersteunen (uit automatisme gaf ik mijn bankpas op deze manier aan de cassiere in de Nederlandse supermarkt een paar weken geleden – we konden er allebei hartelijk om lachen), we nemen dingen met twee handen aan, we eten met stokjes, we koken soms Koreaans eten. En we hebben een tent! Ook wij zitten nu in het park, op het strand of bij het zwembad in ons tentje :-)
Ik ben trots op hoe we onze draai gevonden hebben hier. Trots op de meiden, ze hebben het afgelopen jaar zo ontzettend veel geleerd en zich zo ontwikkeld, zo veel zelfvertrouwen gekregen. Trots op hoe we allemaal omgaan met de uitdagingen, hoe we ons kunnen verwonderen over dingen en mensen. Trots op hoe we dit als gezin doen!
We zijn klaar voor ons tweede jaar in Korea. Met misschien nog wel meer verwachtingen, meer enthousiasme en ontzettend veel zin gaan we verder met ons avontuur!
Het jaar samenvatten in een paar woorden? Onmogelijk. Het voelt alsof we een nieuw leven begonnen zijn. Een nieuw land, een nieuw huis, een nieuwe taal (ik heb geaccepteerd dat ik op peuterniveau blijf ‘praten’ - het is zo moeilijk), een nieuwe school, nieuw eten, nieuwe gebruiken van een nieuwe cultuur, en heel veel nieuwe mensen om ons heen, een nieuw sociaal leven.
Wat hebben we veel gedaan en gezien. Bijna elk weekend zijn we op pad en ontdekken we weer iets nieuws. Een wandeling in de bergen, een tempel, een museum, een markt, een restaurant, picknick in een park. Maar ook een kinderfeestje of een klasse-bbq. Het is erg leuk om een Koreaans (of Amerikaans, Canadees, Chinees, of Japans) kinderfeestje te ervaren. Wij vinden het geweldig om zo veel verschillende nationaliteiten in onze omgeving te hebben. Het is heel leerzaam, voor de meiden maar ook voor ons.
We hebben genoeg uitdagingen gehad, en er zullen zeker weten ook nog veel komen. Al was het alleen maar vanwege de taal. Ik moet wel om mezelf lachen als ik bij de garage ben en wil vragen of ze de lucht in mijn banden kunnen checken (dat is wel nodig als je band leeg loopt...). Met een glimlach en handen en voeten (in dit geval naar de band wijzen, ‘air’ zeggen en blazen) lukt het ook nu weer. Ook weten waar je moet zijn voor iets is een uitdaging. Want is hier een Kwikfit en zo ja waar?
We doen ons best om zoveel mogelijk te integreren. Het is lastig, omdat we de taal niet spreken. Bij de harmonie voel ik me thuis, mijn collega-muzikanten zijn ontzettend aardig. Er is altijd wel iemand die me een berichtje stuurt als er een mededeling in Band (een soort Facebook-groep) gedaan wordt over de repetitie of een concert. Als we voor of na een concert met z’n alleen gaan eten zijn ze bezorgd om me, lust ik het eten wel, is het niet te pittig? En toch, ondanks dat iedereen zo aardig is, voelt het soms heel ongemakkelijk om erbij te zitten en niet aan het gesprek mee te kunnen doen. Ook dat is een uitdaging voor mij, om daarmee om te gaan.
We voelen ons thuis in Korea. We buigen als we iemand gedag zeggen, we geven dingen met onze rechterhand waarbij we onze arm met onze linkerhand ondersteunen (uit automatisme gaf ik mijn bankpas op deze manier aan de cassiere in de Nederlandse supermarkt een paar weken geleden – we konden er allebei hartelijk om lachen), we nemen dingen met twee handen aan, we eten met stokjes, we koken soms Koreaans eten. En we hebben een tent! Ook wij zitten nu in het park, op het strand of bij het zwembad in ons tentje :-)
Ik ben trots op hoe we onze draai gevonden hebben hier. Trots op de meiden, ze hebben het afgelopen jaar zo ontzettend veel geleerd en zich zo ontwikkeld, zo veel zelfvertrouwen gekregen. Trots op hoe we allemaal omgaan met de uitdagingen, hoe we ons kunnen verwonderen over dingen en mensen. Trots op hoe we dit als gezin doen!
We zijn klaar voor ons tweede jaar in Korea. Met misschien nog wel meer verwachtingen, meer enthousiasme en ontzettend veel zin gaan we verder met ons avontuur!
-
30 Juli 2015 - 17:55
Gerie Mellema:
Mooi verwoordt erna heel veel plezier in jullie tweede jaar
Groetjes john en gerie -
30 Juli 2015 - 17:59
Jaap Mellema:
Dag Erna, een leuk verhaal. Geweldig dat jullie het zo naar je zin hebben. Hopen dat het volgende jaar jullie ook gaat bevallen. Ik wens jullie dan ook heel veel geluk, plezier, gezondheid toe. En doe de groetjes aan allemaal.
Groetjes Jaap -
04 Augustus 2015 - 10:25
Annemarie:
Hoi Erna,
wat een mooie terugblik van jullie eerste jaar in Korea.
Fijn je even gezien te hebben bij het L'UF concert in 't Oude Slot.
En hoe bevalt het werken in Korea eigenlijk? Heel anders als bij ASML in Veldhoven???
Veel groeten, Annemarie en Jan -
04 Augustus 2015 - 21:34
Gabry:
Je mag zeker trots zijn als je met het omschreven gevoel kan terugkijken op alle mooie ervaringen. Hopelijk na jaar twee een zelfde soort terugblik. -
04 Augustus 2015 - 21:49
Janneke:
Mooi geschreven!
De tent is toch echt een integratie-mijlpaal :-)
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
