Kliniek

Moet ik hier zijn? Het is een gewoon kantoor/bedrijven/restaurantjes/geen idee wat nog meer-pand van 12 verdiepingen hoog. Dit is toch echt wat op mijn kaartje staat en ja, de Hana bank zit hier ook. Toch maar de parkeergarage in dan. Twee ambulances gespot in de parkeergarage dus ja, hier zal het zijn.

Ik ben op zoek naar de kliniek. Na een ongelukkige botsing in het metrostation waarbij een leren tas hard tegen mijn knokkel aan kwam had ik veel pijn en kon ik mijn hand een dag later niet goed meer gebruiken. Na het schoolreisje van Anouk en Jasmijn (gewoon mee geweest naar de dierentuin natuurlijk) ben ik maar even bij de school nurse langs geweest. Vragen wat haar mening was, wat ze aanraadde (wat ik eigenlijk zelf ook wel al wist, ik vertrouwde het niet helemaal, maar ja, je kop in het zand steken lijkt soms de makkelijkste weg...): toch maar even een foto laten maken. Ik vroeg haar waar ik dat het beste kon doen, ze raadde een kliniek aan vlak bij ons. Op de 10e verdieping van het gebouw waar de Hana bank zit, weet je dat? Uh nee, er zijn hier overal banken. Met een geprinte google maps kaart, de naam van de kliniek en de aanwijzing van de Hana bank ging ik dus op zoek.

De kliniek is prima. Het is een orthopedische kliniek. Op de 10e verdieping zit de poli, de rontgen (1 kamer), de gipskamer (een kamer net als de spreekkamers) en de fysio/trainingsruimte. Op de 11e verdieping zijn de kamers voor de patienten die opgenomen zijn. Ook hier krijgen de opgenomen patienten een ziekenhuispyama. Dat is gebruikelijk in Korea, geen eigen pyama als je opgenomen bent. We zien ze dagelijks, de patienten van de revalidatiekliniek naast ons gebouw, heel herkenbaar in hun witte pyama’s. In ‘mijn’ kliniek hebben ze roze pyama’s.

Ik heb me gemeld bij de balie. De baliemeisjes spreken geen Engels, maar het komt altijd weer goed. Ze hebben me in het systeem gezet als Jantina (was misschien de makkelijkste naam voor ze die op mijn ARC – visum staat). Ik ben in de kliniek dus Jantina. Ik moest me bij de verpleegsters melden. Er is een verpleegster die Engels spreekt, zij heeft me heel lief onder haar hoede genomen. Ze heeft het intakeformulier voor me ingevuld, wat mensen zelf doen en wat eigenlijk niet meer is dan op een voor- en achterkantplaatje van een lichaam een rondje zetten op de plek waar je klachten hebt. Ze houdt in de gaten dat ik niet te lang hoef te wachten. Ze stuurt me daar heen waar ik zijn moet: ‘Jantina, kom, foto maken.’ ‘Jantina, kom, naar de dokter.’ Ze vraagt me hoe het met me gaat als ik weer terug kom voor een controle. Een geweldig lieve vrouw die de touwtjes daar goed in handen heeft. Het lijkt of zij in haar eentje de hele kliniek bestiert, ze houdt alles en iedereen in de gaten.

De dokter spreekt best goed Engels, ik kan goed met hem communiceren. Hij heeft een tijd in Zwitserland gestudeerd en vindt het volgens mij wel leuk om weer eens Engels te praten. Hij neemt in ieder geval alle tijd voor de social talk. De conclusie over mijn knokkel: gebroken. En dus werd ik naar de kamer naast die van hem gebracht, waar de gipsmeester een spalk voor me gemaakt heeft.

De dokter bood me nog wel aan om een MRI te maken. Daarop zou de breuk nog duidelijker te zien zijn, en dat zou me helpen bij het verhalen van de kosten op degene die het gedaan heeft. Op mijn ‘ik heb geen idee wie het gedaan heeft’ reageerde hij verbaasd en ook wel wat geschokt. De vraag krijg ik standaard, of ik wel weet wie het gedaan heeft. Kijk dus uit dat je tegen niemand aanbotst. Maar ja, het gebeurt mij ook wel eens. En dan loop ik na ‘sorry’ ook door. Die MRI hoeft dus niet...

De uitdaging van het vinden van de kliniek, het communiceren en het krijgen van de juiste behandeling is gelukt. De uitdaging van het functioneren met alleen mijn linkerhand is een stuk lastiger...