DMZ

Bijzonder, boeiend, bizar – deze woorden komen bij mij naar boven als ik denk aan de DMZ. De demilitarized zone, de 4 kilometer brede strook die over het hele schiereiland Korea loopt. De grens tussen Noord-Korea en Zuid-Korea.

Vorige week heb ik samen met mijn vader een tour gedaan naar de DMZ. Het was een intensieve dag. Van ’s morgens 8 uur tot ’s middags 5 uur zijn we ondergedompeld in de DMZ. Onze gids bleef maar informatie over ons heen spuien, ze hield niet meer op. Boeiend – de verhalen die ze vertelde. Bizar – hoe ze bleef vragen of we ons paspoort echt wel bij ons hadden. ‘Heb je je paspoort? Hou hem eens omhoog? Zonder paspoort mag je echt de DMZ niet in. Vorige week had ik een toerist mee die haar paspoort niet mee had, ze heeft de hele dag doorgebracht net buiten de DMZ in Imjingak Park. Hebben jullie echt je paspoort?’ Bizar – de instructies die ze ons gaf vlak voor we naar de daadwerkelijke grens gingen. ‘Kijk de soldaten niet aan. Nergens naar wijzen. Niets zeggen tegen de soldaten.’ Bizar – dat we, toen we terug reden van de grens naar Camp Bonifas, de soldaat die onze groep begeleidde alle denkbare vragen mochten stellen. En hij overal open antwoord op gaf en er een geanimeerd gesprek ontstond. Boeiend – hoe ze gefocust was op het foto’s maken van de toeristen. ‘Je mag nergens foto’s maken, alleen als ik het zeg’. Bizar – hoe je dan op het moment dat ze roept dat je foto’s mag maken meteen je camera pakt. Hoe je toch nog even foto’s maakt van de grens als ze roept dat je nog 1 minuut foto’s mag maken, ook al heb je er al genoeg gemaakt.

De eerste stop die we maakten was bij het Imjingak Park. Een enorme parkeerplaats, veel restaurantjes, souvenirwinkels en, echt waar, een pretparkje. Maar ook de Freedom Bridge, waar gevangenen uitgewisseld werden. Overgestapt op een bus van de DMZ (de bus waarmee we uit Seoul vertrokken waren mocht hier niet verder) werden we naar de Dora Observatory gebracht. Vanaf hier kun je Noord-Korea zien. Bijzonder, boeiend, bizar – je ziet Noord-Korea, het land waar zoveel over gesproken is, waar zoveel om te doen is, waar mensen wonen, werken, leven...

Op naar de 3rd Tunnel, gemaakt door de Noord-Koreanen om een verrassingsaanval op Seoul uit te kunnen voeren. Er zijn inmiddels 4 tunnels ontdekt, de verwachting is dat er nog veel meer zijn. We kregen een (propaganda)film te zien, waarna we de tunnel in gingen. Helm op, in een treintje naar beneden, in optocht door de tunnel naar het punt waar een groot betonblok de doorgang versperd en waar je door een klein luikje Noord-Korea ‘in kunt kijken’.

Na de lunch was het zover, we gingen naar de Joint Security Area (de JSA) en Panmunjon, de echte grens, waar beide partijen recht tegenover elkaar staan. In Camp Bonifas, waar de United Nations Command Support Group gelegerd is, kregen we een briefing. Wat mochten we wel, wat vooral niet, en hebben we ons paspoort? Beetje rare vraag, want ons paspoort was inmiddels al wel 4 keer gecheckt. Al onze spullen moesten we in de bus laten, niks mocht mee. Alleen je fototoestel, maar dan wel zonder cameratas. Een Zuid-Koreaanse soldaat ging met ons mee in weer een andere bus, een jeep als escort voorop.

Bij het Freedom House mochten we uitstappen, we moesten in rijen van 2 opstellen en onder begeleiding van soldaten liepen we naar buiten. En daar was het, de grens. Blauwe barakken, soldaten in een taekwondo houding, zicht op Noord-Korea, waar 1 soldaat voor een groot gebouw stond, veel camera’s aan beide kanten. We mochten foto’s maken, maar alleen recht vooruit. Een bijzonder, boeiend en bizar moment. Daar sta je dan, tussen soldaten kijkend naar de overkant, naar een land waarmee ze in oorlog zijn. Op een plek waar het 5 jaar geleden nog mis is gegaan, waar toen bij gevechten soldaten omgekomen zijn. Ook zijn we in de Conference Room geweest, waar de wapenstilstand getekend is. Het is een barak op de grens, we hebben een paar stappen op Noord-Koreaans grondgebied gezet.

Wat een dag... Veel plekken bezocht in een razend tempo. ‘Palli, palli’, even kijken en snel weer in de bus. Dit was de meest toeristische plek in Korea die ik tot nu gezien heb. Het is een raar idee, we leven in een land dat in staat van oorlog is. De DMZ is een historisch gezien belangrijke plek, maar de historie leeft nog voort. Het is nog geen historie, de oorlog tussen Noord- en Zuid-Korea is nog steeds aan de orde. Dagelijks gaat het op het nieuws over Noord-Korea, over eventuele samenvoeging, over families die van elkaar gescheiden zijn. De DMZ is letterlijk en figuurlijk een kermis. Maar de grens is potdicht...

Bijzonder, boeiend, bizar...