Aan de keukentafel

Woensdagmorgen, 12 uur. ‘Mijn’ Koreaanse kleuterschool. Net in 3 klassen voorgelezen tijdens de Engelse les. Samen met mijn vriendin Hajin (zij geeft Engels op de school) lopen we naar de kelder, naar de keuken. De heerlijke geuren komen ons al tegemoet. Bij de deur van de keuken staan de plastic slippers klaar, die doen we aan. In de gang van de school is een grote schoenenkast, daar moeten je schoenen in en kun je stoffen slippers/sloffen pakken. Maar ja, die zijn weer niet handig in de keuken waar het toch nattigheid en viezigheid op de grond ligt.

De kokkin heeft de tafel al gedekt, we kunnen zo aanschuiven. De kokkin kookt elke dag voor de hele school – 120 kinderen en 20 personeelsleden. Ongelofelijk, in haar eentje bestiert ze de keuken. Veel apparatuur heeft ze niet. Een gasfornuis, 2 enorme rijstkokers, een vriezer, een koelkast en een grote kimchi-koelkast. Afwassen doet ze met de hand, wel heeft ze een sterilisatiekast waarin het bestek en de stokjes schoongemaakt worden.

Er staat weer van alles op tafel. Vier borden met rijst, kommetjes soep, witte-kool-salade, een grote schaal met vlees en natuurlijk kimchi. De kokkin komt er bij zitten, en ook de chauffeur van de schoolbus schuift aan. Met onze stokjes pakken we van de schalen, het is weer heerlijk.
De kokkin vertelt over een leerkracht die maandag huilend in de keuken stond. Zij is twee weken geleden getrouwd. Maandag was haar eerste werkdag weer, na de huwelijksreis. Ze huilde omdat ze haar moeder mist. In Korea blijven kinderen bij hun ouders wonen totdat ze gaan trouwen. Dan gaan ze het huis uit en op zichzelf wonen. Tot die tijd worden de kinderen flink gepamperd. Dat begint al van kleins af aan: kinderen van 4 jaar worden gedragen door hun ouders, jassen dichtmaken kunnen de oudste kleuters niet, en de juf voert de kinderen als ze zelf niet willen eten. Maar ook als ze volwassen zijn regelen de ouders alles voor de kinderen. Het thuis wonen tot ze getrouwd zijn snap ik wel, woonruimte is ontzettend duur. Als je een appartement wilt huren moet je voor 2 jaar in eens alle huur vooruit betalen. Daar moet natuurlijk voor gespaard worden.

De kokkin en de buschauffeur waren verbaasd toen ze hoorden hoe het in Nederland is, net zoals ik mij verwonderde. Hajin heeft lange tijd in het buitenland gewoond (in Duitsland en Amerika), zij roept altijd ‘Ik ben Koreaans, maar ik ben niet Koreaans’. Ik vind het heel fijn om een vriendin als Hajin te hebben. Ik kan haar alles vragen over wat we tegenkomen en niet altijd begrijpen in de Koreaanse cultuur. Zij kan uitleggen waar dingen vandaan komen, ze helpt me de dingen te begrijpen. Maar vaak verwonderen we ons samen, lachen we om dingen, of zuchten we om de uitdagingen.

Er was een vraag waarop ik eigenlijk het antwoord wel wist. Maar toch stelde ik hem, ‘betalen kinderen in Korea kostgeld als ze thuis wonen en een baan hebben?’ Hajin begon al te lachen, maar vertaalde de vraag. Het bleef heel even stil, toen het doordrong tot de kokkin en de buschauffeur (die allebei kinderen thuis hebben in de huwbare leeftijd) kwam er een verontwaardigd, vanuit hun tenen, in koor ‘nee, nee, nee!’. De kokkin maakte duidelijke gebaren, wij geven aan onze kinderen, wij nemen niet! Daarna brak een bulderend gelach uit, van ons alle 4.

En zo was het een heel geanimeerd gesprek aan de keukentafel.