Sinterklaas - het hele jaar door
Door: Erna Lemmen
Blijf op de hoogte en volg Erna
20 November 2014 | Zuid-Korea, Seoel
Er schuilt een Sinterklaas in de Koreaan. En niet alleen in november en december. Lisanne, Anouk en Jasmijn klagen niet, ze hebben al heel wat toegestopt gekregen. Vooral de wat oudere Koreanen hebben van alles in de tas om aan de meiden te geven. En hebben ze het niet bij zich, dan regelen ze het wel. Een (niet volledige) opsomming:
- Tijdens een wandeling in de bergen kregen de dames een pak koekjes.
- Lunch in Korean Folk Village, aangeschoven aan een lange tafel. Onze buurvrouw schoof een tros druiven onze kant op.
- Een andere wandeling, een mevrouw haalde kastanjes uit haar zak en begon ze ter plekke voor de meiden te pellen. Helaas voor haar hebben onze meiden liever koekjes...
- Bart en Lisanne stonden voor het stoplicht te wachten, Lisanne kreeg van een mevrouw een lolly.
- Op het vliegveld, wachtend op opa en oma, kregen de meiden snoepjes.
- Met Jasmijn bij de dokter. Ze ging met een lolly weer weg.
We lachen dan maar, zeggen ‘dank u wel’, maken soms een praatje en gaan weer verder. Maar soms worden onze opvoedkundige kwaliteiten flink op de proef gesteld.
In Seoraksan National Park zaten we in een restaurant. Er was geen menukaart, maar we konden bulgogi (gemarineerd rundvlees) eten. Aan een andere tafel zat een gezelschap dat de bulgogi al op tafel had staan. Een meneer kwam naar ons toe met in zijn hand een blaadje sla met daarin wat vlees gewikkeld. Konden we even proeven zodat we wisten wat we zouden gaan bestellen. Beetje raar om eten van een andere tafel te proeven, maar het was aardig bedoeld – en lekker. Toen deze mensen weg gingen kwam dezelfde man weer bij ons. Dat we zulke lieve kinderen hebben en alsjeblieft, voor de kinderen. Pontificaal legde hij een biljet van 10.000 won op tafel (7 euro). Bart en ik zeiden in koor dat dat echt niet hoefde, dat we dat niet aan konden nemen. Maar deze meneer bleef volhouden. Hij schoof het biljet nog wat verder op tafel en onder luid gelach en ‘tot ziens en veel plezier nog’ liep hij het restaurant uit. Bart en ik keken elkaar aan, tja, wat moet je hier nu mee. Lisanne, Anouk en Jasmijn begrepen het wel. ‘Is dat voor ons?’ Eh ja, dat is voor jullie. We hebben het maar door drie gedeeld en in de spaarpot gedaan.
Dachten we dat dit een uitschieter was, nee hoor. Twee weken later, we kwamen een bbq-restaurant binnen. Er zaten 4 mannen aan een tafeltje die ons meteen in de gaten hadden. Een man stond op en liep naar buiten. Net toen we ons geinstalleerd hadden (schoenen uit, op een kussentje op de grond aan een lage tafel) kwam de man weer binnen. Hij liep meteen naar ons toe met 3 grote Cornetto’s in zijn hand. Voor de meiden. Wat moet je dan? We hadden nog niet eens besteld, om voor het eten zo’n grote ijsco te eten vinden wij niet echt geslaagd. Maar ja, bewaren kan niet, dan smelt het, zeker met een warmte-gevende-bbq in de tafel. Dus de meiden toch maar wat van het ijs laten eten. En daarna snel een zakje gevraagd, ijsjes erin (onder protest natuurlijk), en vlees eten.
Net zoals Sinterklaas altijd zegt dat de kinderen zo lief zijn en ze dan een cadeautje geeft, zo krijgen de meiden alles met altijd erbij ‘wat een lieve, schattige meisjes’. En vaak ook nog een aai over hun blonde haren. We zijn benieuwd wat de Koreanen nog meer in hun zak hebben zitten!
- Tijdens een wandeling in de bergen kregen de dames een pak koekjes.
- Lunch in Korean Folk Village, aangeschoven aan een lange tafel. Onze buurvrouw schoof een tros druiven onze kant op.
- Een andere wandeling, een mevrouw haalde kastanjes uit haar zak en begon ze ter plekke voor de meiden te pellen. Helaas voor haar hebben onze meiden liever koekjes...
- Bart en Lisanne stonden voor het stoplicht te wachten, Lisanne kreeg van een mevrouw een lolly.
- Op het vliegveld, wachtend op opa en oma, kregen de meiden snoepjes.
- Met Jasmijn bij de dokter. Ze ging met een lolly weer weg.
We lachen dan maar, zeggen ‘dank u wel’, maken soms een praatje en gaan weer verder. Maar soms worden onze opvoedkundige kwaliteiten flink op de proef gesteld.
In Seoraksan National Park zaten we in een restaurant. Er was geen menukaart, maar we konden bulgogi (gemarineerd rundvlees) eten. Aan een andere tafel zat een gezelschap dat de bulgogi al op tafel had staan. Een meneer kwam naar ons toe met in zijn hand een blaadje sla met daarin wat vlees gewikkeld. Konden we even proeven zodat we wisten wat we zouden gaan bestellen. Beetje raar om eten van een andere tafel te proeven, maar het was aardig bedoeld – en lekker. Toen deze mensen weg gingen kwam dezelfde man weer bij ons. Dat we zulke lieve kinderen hebben en alsjeblieft, voor de kinderen. Pontificaal legde hij een biljet van 10.000 won op tafel (7 euro). Bart en ik zeiden in koor dat dat echt niet hoefde, dat we dat niet aan konden nemen. Maar deze meneer bleef volhouden. Hij schoof het biljet nog wat verder op tafel en onder luid gelach en ‘tot ziens en veel plezier nog’ liep hij het restaurant uit. Bart en ik keken elkaar aan, tja, wat moet je hier nu mee. Lisanne, Anouk en Jasmijn begrepen het wel. ‘Is dat voor ons?’ Eh ja, dat is voor jullie. We hebben het maar door drie gedeeld en in de spaarpot gedaan.
Dachten we dat dit een uitschieter was, nee hoor. Twee weken later, we kwamen een bbq-restaurant binnen. Er zaten 4 mannen aan een tafeltje die ons meteen in de gaten hadden. Een man stond op en liep naar buiten. Net toen we ons geinstalleerd hadden (schoenen uit, op een kussentje op de grond aan een lage tafel) kwam de man weer binnen. Hij liep meteen naar ons toe met 3 grote Cornetto’s in zijn hand. Voor de meiden. Wat moet je dan? We hadden nog niet eens besteld, om voor het eten zo’n grote ijsco te eten vinden wij niet echt geslaagd. Maar ja, bewaren kan niet, dan smelt het, zeker met een warmte-gevende-bbq in de tafel. Dus de meiden toch maar wat van het ijs laten eten. En daarna snel een zakje gevraagd, ijsjes erin (onder protest natuurlijk), en vlees eten.
Net zoals Sinterklaas altijd zegt dat de kinderen zo lief zijn en ze dan een cadeautje geeft, zo krijgen de meiden alles met altijd erbij ‘wat een lieve, schattige meisjes’. En vaak ook nog een aai over hun blonde haren. We zijn benieuwd wat de Koreanen nog meer in hun zak hebben zitten!
-
20 November 2014 - 07:36
Gerie Mellema:
Hallo
Waar blijf je nu met al je prachtige opvoedkundige ideeën, je kan het niet weigeren, maar ik begrijp dat het wel moeilijk is. Heerlijk al jullie belevenissen te volgen. Hier gaat alles zijn gangetje , ik ga maandag voor een paar dagen naar engeland, we vieren 45 jaar vriendschap met sjoekie een vriendin uit groet. Verder geniet ik erg van senn. Heerlijk mannetje. Groetjes aan allen liefs gerie -
20 November 2014 - 12:03
Annemarie Legius:
Oh Erna, je bent nu een paar maanden weg, maar je kunt al een boek vullen vol leuke ervaringen.
Wat leuk om dit allemaal te volgen.
Veel groetjes! Annemarie
-
20 November 2014 - 17:48
Zwaantje:
Wordt het niet al te leuk daar bij jullie?
Straks willen de meiden nooit meer terug. -
25 November 2014 - 19:24
Gabry:
Maar goed dat de dames nog niet op huwbare leeftijd zijn.....krijgen ze zoons en kleinkinderen aangeboden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
